چگونگی تخصیص دارایی و تنوعبخشی در معامله ارزهای دیجیتال
وقتی صحبت از پول و ارزهای دیجیتال میشود، اولین چیزی که ممکن است همه ما به آن بیندیشیم، ریسک است. اگرچه هرگونه سرمایه گذاری در بازارهای مالی و خرید و فروش بیت کوین و دیگر ارزهای دیجیتال، میتواند به شکست و ضرر مالی ختم شود، اما اندوختن پول نقد نیز ایده خوبی نیست چرا که توسط عواملی همچون تورم، رفته رفته کم ارزش میشود.
با وجود این که احتمال شکست را نمیتوان به صفر رساند، اما میتوان آن را طوری تنظیم کرد که با اهداف سرمایه گذاری خاص افراد، همسو باشد.
تخصیص دارایی و تنوعبخشی، مفاهیمی هستند که در تعیین پارامترهای ریسک، نقش اساسی دارند. حتی اگر در زمینه سرمایه گذاری ارزهای دیجیتال آماتور باشید، با اصول و اهداف آن که از گذشته تا کنون وجود داشته، آشنایی دارید.
در این مقاله قصد داریم به بررسی اجمالی تخصیص و تنوع دارایی و نحوه ارتباط آنها با استراتژیهای مدرن مدیریت مالی، بپردازیم.
تخصیص دارایی و تنوعبخشی چیست؟
اصطلاحات تخصیص و تنوع دارایی، اغلب به جای یکدیگر استفاده میشوند. با این حال، آنها به جنبههای متفاوتی از مدیریت ریسک اشاره میکنند. تخصیص دارایی برای توصیف نوعی استراتژی مدیریت پول استفاده میشود که به توضیح چگونگی توزیع سرمایه بین طبقات دارایی در یک پورتفولیوی سرمایه گذاری میپردازد. از سوی دیگر تنوع دارایی، تخصیص سرمایه را در آن دسته از داراییها شرح میدهد.
هدف اصلی این استراتژیها به حداکثر رساندن بازده مورد انتظار و در عین حال به حداقل رساندن احتمال ریسک میباشد. اغلب این استراتژیها شامل تعیین زمان سرمایه گذاری تریدر، تحمل ریسک و گاهی در نظر گرفتن شرایط گستردهتر اقتصادی هستند.
در واقع هدف اصلی استراتژیهای تخصیص دارایی و متنوعسازی این است که تمام تخم مرغهای شما در یک سبد قرار نگیرند. ترکیب انواع دارایی و داراییهایی که با هم ارتباط ندارند، موثرترین روش برای ایجاد یک سبد خرید متعادل است.
آنچه این دو استراتژی را قدرتمند و کارآمد میکند این است که ریسک سرمایه گذاری علاوه بر اینکه بین طبقات مختلف دارایی توزیع میشود، در گروههای دارایی نیز توزیع میشود. حتی برخی از کارشناسان امور مالی بر این باورند که تعیین استراتژی تخصیص دارایی ممکن است مهمتر از انتخاب سرمایه گذاریهای فردی باشد.
نظریه پورتفولیو مدرن
نظریه پورتفولیوی مدرن (MPT) چارچوبی است که این اصول و قواعد را از طریق یک مدل ریاضی تنظیم میکند. این مدل اولین بار در مقالهای توسط هری مارکوویچ (Harry Markowitz)، در سال ۱۹۵۲ منتشر شد که بعد برای آن جایزه نوبل اقتصاد را به همراه آورد.
طبقهبندی داراییهای اصلی سمت و سوی متفاوتی دارند. شرایط بازار که باعث میشود یک طبقه دارایی خاص عملکرد خوبی داشته باشد، ممکن است باعث شود طبقه دارایی دیگری عملکرد ضعیفی داشته باشد. فرض اصلی بر این است که اگر یک طبقه دارایی تحت تاثیر قرار گیرد، میتوان حد ضرر را توسط یک دارایی دیگر که به خوبی عمل میکند، متعادل کرد.
بر اساس این نظریه، با ترکیب داراییها از طبقات غیرمرتبط، میتوان نوسانات پورتفولیوها را کاهش داد. این موضوع همچنین عملکرد تنظیم شده ریسک را افزایش میدهد، به این معنی که یک پورتفولیو با همان ریسک، بازده بهتری خواهد داشت. همچنین فرض را بر این میگذارد که اگر دو پورتفولیو بازده یکسانی ارائه دهند، هر سرمایه گذار منطقی پرتفولیوی کم ریسکتری را ترجیح میدهد.
در واقع میتوان گفت، MPT بر این باور است که ترکیب داراییها در سبد داراییای که به هم مرتبط نیستند، کارآمدترین است.
انواع کلاسهای دارایی و استراتژیهای تخصیص
در چارچوب تخصیص دارایی، کلاسهای دارایی را میتوان به روشهای زیر دستهبندی کرد:
- داراییهای سنتی: سهام، اوراق قرضه و پول نقد
- داراییهای جایگزین: املاک، کالاها، مشتقات، محصولات بیمه، داراییهای خصوصی و البته ارزهای دیجیتال.
در مجموع، دو نوع استراتژی تخصیص دارایی وجود دارد که هر دو از تئوریهای ذکر شده در MPT استفاده میکنند: تخصیص دارایی استراتژیک و تخصیص دارایی تاکتیکی.
تخصیص دارایی استراتژیک به عنوان یک رویکرد سنتی در نظر گرفته میشود که بیشتر مناسب سبک سرمایه گذاری منفعل است. پورتفوهای مبتنی بر این استراتژی، تنها در صورتی تعادل مییابند که تخصیص مورد نظر بر اساس تغییر در افق زمانی یا مشخصات ریسک سرمایه گذار تغییر کند.
تخصیص دارایی تاکتیکی بر خلاف استراتژیک، برای سبکهای سرمایه گذاری فعال مناسبتر است. این تخصیص به سرمایه گذاران این امکان را میدهد تا پورتفوی خود را روی داراییهایی که عملکرد بهتری در بازار دارند متمرکز کنند.
فرض بر این است که اگر بخشی از بازار بهتر عمل کند، ممکن است برای مدت زمان طولانی به عملکرد خوب خود ادامه دهد و از آنجا که کاملا مبتنی بر اصول MPT است، میتواند تا حدودی متنوع سازی را نیز امکان پذیر سازد.
شایان ذکر است که داراییها برای تأثیر مثبت، تنوع کامل یا عدم همبستگی معکوس ندارند. فقط نیاز است که آنها کاملاً با هم ارتباط نداشته باشند.
خوب است بدانید که داراییها برای ایجاد متنوعسازی برای سودآوری، نباید کاملا معکوس باشند. تنها کافیست که کاملا همبسته نبوده و ارتباط کاملی نداشته باشند.
اعمال تخصیص دارایی و متنوع سازی در یک پورتفولیو
بیایید این اصول را با یک پورتفولیوی نمونه بررسی کنیم. استراتژی تخصیص دارایی تعیین میکند که پورتفولیو تخصیص میبایست داراییهای زیر را بین طبقههای دارایی مختلف، اعمال کند:
- ۴۰ درصد در سهام سرمایه گذاری شده است
- ۳۰ درصد در اوراق قرضه
- ۲۰ درصد در ارزهای دیجیتال
- ۱۰ درصد در پول نقد
بر اساس استراتژی متنوع سازی نیز از بین ۲۰ درصد سرمایه گذاری در ارزهای دیجیتال باید:
- ۷۰ درصد به بیت کوین تخصیص داده شود
- ۱۵درصد به داراییهایی با ارزش بازار زیاد
- ۱۰درصد به داراییهایی با ارزش بازار متوسط
- ۵ درصد به داراییهایی با ارزش بازار کم
پس از تخصیص دارایی، عملکرد پورتفولیو باید به طور مرتب مورد بررسی قرار گیرد. اگر تخصیصها تغییر کنند، ممکن است به معنی خرید و فروش داراییها برای تنظیم پورتفولیو به بخشهای مورد نظر باشد. به عبارت دیگر یعنی، فروش داراییهایی با بهترین عملکرد و خرید آنهایی که عملکرد ضعیفی دارند. البته انتخاب داراییها کاملا به استراتژی و اهداف فردی سرمایه گذاری بستگی دارد.
ارزهای دیجیتال پر ریسکترین طبقههای دارایی بشمار میآیند. این پورتفولیو بسیار پر ریسک تلقی میشود؛ زیرا بخش قابل توجهی از آن به ارزهای دیجیتال اختصاص دارد. سرمایه گذاری که اهل ریسک نباشد احتمالا بیشتر پورتفولیو را به اوراق بهادار اختصاص میدهد زیرا ریسک کمتری دارد.
متنوع سازی در پورتفولیو داراییهای دیجیتال
از آنجا که مبانی اصلی این روشها به صورت تئوری برای یک پورتفولیوی ارزهای دیجیتال اعمال میشود، باید با احتیاط از آنها استفاده کنید. بازار ارزهای دیجیتال به نوسانات قیمت بیت کوین ارتباط زیادی دارد. این موضوع باعث میشود که متنوع سازی، کاری غیرمنطقی به نظر برسد. چگونه میتوان سبدی از داراییهای غیر مرتبط را از سبد داراییهای بسیار مرتبط ایجاد کرد؟
در بعضی مواقع، آلتکوینهای خاص ممکن است ارتباط کمتری با بیت کوین نشان دهند و معاملهگران با توجه به این امر از این فرصت نهایت استفاده را ببرند. با این حال، به طور معمول این استراتژیها مثل استراتژیهای مشابه در بازارهای سنتی بطور مداوم قابل اجرا نمیباشند.
میتوان این فرض را داشت که به محض رشد بازار رویکردی منظمتر برای متنوع سازی در یک پورتفولیو عملی شود. بدون شک بازار تا آن زمان مسیر طولانی در پیش خواهد داشت.
مشکلات تخصیص دارایی در پورتفولیوی ارزهای دیجیتال
اگرچه نمیتوان قدرتمندی این تکنیک را انکار کرد، اما بعضی از استراتژیهای تخصیص دارایی ممکن است برای سرمایه گذاران و پورتفولیوهای خاص مناسب نباشد.
طراحی یک برنامه میتواند نسبتا ساده باشد؛ اما مهمترین کلید استراتژی تخصیص دارایی خوب، اجرای آن است. اگر سرمایه گذار نتواند تعصبات خود را کنار بگذارد، اثر بخشی پورتفولیو کاهش مییابد.
مشکل دیگر ناشی از دشواری تخمین تحمل ریسک سرمایه گذار است. هنگامی که نتایج بعد از یک دوره معین شروع میشود، سرمایه گذار تشخیص میدهد که ریسک کمتر یا حتی بیشتری میخواهد.
کلام آخر تخصیص داراییها در خرید و فروش ارزهای دیجیتال
تخصیص دارایی و متنوع سازی مفاهیم فاندامنتال مدیریت ریسک هستند که هزاران سال وجود داشتهاند. آنها همچنین یکی از مفاهیم کلیدی تئوری استراتژیهای مدیریت پورتفولیوی مدرن، به حساب میآیند.
هدف اصلی طراحی استراتژی تخصیص دارایی، به حداکثر رساندن بازده مورد انتظار و در عین حال به حداقل رساندن ریسک است. همانطور که میدانید، توزیع ریسک میان طبقههای دارایی بازدهی پورتفولیو را افزایش میدهد.
از آنجا که بازار ارزهای دیجیتال بسیار به عملکرد بیت کوین مرتبط هستند، باید در اعمال استراتژیهای تخصیص دارایی به پورتفولیوهای ارزهای دیجیتال، محتاط بود.
ممنونم از مطالب مفیدی که به اشتراک میزارید. یک سوال بی ربط داشتم Transaction Fees چیه دقیقا؟ بازم بخشید اینجا سوال کردم